استاد سید جعفر شهیدی به سال 1297 در بروجرد متولّد شد و در 23 دی ماه 1386 از این جهان بار سفر بست. استاد شهیدی را غالب نخبگان و بیشتر مردم، به نام «مؤسسه دهخدا»  و استاد بلندپایه ی ادبیات فارسی در دانشگاه تهران می شناختند. نام ایشان پیوند كاملی با ادبیات فارسی داشت و كمتر كسی بود كه بداند این ادیب گرانسنگ، مجتهدی است مسلم كه مراتب فقهی خود را در نجف و در محضر علمایی چون آیت الله العظمی خویی طی نموده و در ایران نیز از شاگردان آیت الله العظمی بروجردی به شمار می آمده. همین طور نیز انگشت شمار بودند كسانی كه خبر داشته باشند فرزند دلبندِ و عزیز كرده ی استاد شهیدی، در جبهه های دفاع مقدس، مفقودالاثر شده است و تا زمانی كه در اوایل دهه 80 ، پیكر سید احسان تفحص و به خانواده اش بازگردانده شد، حتی همكاران و همدرسان استاد نیز مطلع نبودند كه او نزدیك به 20 سال داغ فرزندش را در دل داشته است. امروز استاد شهیدی به جوار فرزندش رفته  و از آن دو عزیز یادی مانده است كه به خون و مركب بر تارك تاریخ ایران نقش بسته است. مشرق یاد این ستارگان آسمان علم و جهاد را گرامی می دارد. آنچه خواهید خواند روایتی است و دیگر فرند استاد، درباره پدر و برادرش: اوایل جنگ بود و سیّداحسان علاقه داشت به جبهه برود و پدر، هم به خاطر علاقه پدر و فرزندی و هم به دلیل این كه ظرفیت های بالای یادگیری در ایشان دیده بود؛ خیلی علاقه نداشت كه ایشان به این جریان ملحق شود. از آن جا كه فضای تربیتی و تعامل ما با مرحوم پدر در چنین مواردی بیشتر شبیه به یك فضای گفت و شنود علمی بود تا یك محیط عاطفی خانوادگی، كار به مباحثه كشید و پدر چون مجتهد بودند فرمود: «این حرفی كه می زنم از باب تشخیص فقهی است و شما نباید به جبهه بروی!»جوابی كه برادرم داد این بود:«اولا در این یك مورد، امام خمینی رضایت والدین را شرط وجوب تكلیف نمی دانند و دوم این من مقلد امام هستم و نخستین مسأله از باب دفاع در رساله ی ایشان می گوید كه اگر دشمن بر بلاد مسلمانان و سرحدات آن هجوم نماید، واجب است بر جمیع مسلمانان دفاع از آن... و در این امر احتیاج به اذن حاكم شرع نیست. به عنوان یك طلبه با همه احترامی كه برای شما قائلم اكنون چنین اتفاقی افتاده و من هم مقلد آیت اللّه العظمی خمینی هستم  و به موجب این حكم مكلفم كه به جبهه بروم! و حتی با برداشت بنده، ظاهراً این حكم شامل حال شما هم می شود! حالا شما در مورد استنباط بنده چه می‌فرمایید؟»پدر تأملی كردند و گفت: «من استنباطم از لفظ بلد، محدوده شهر تهران است؛ اگر شهر تهران در معرض چنین هجمه ای قرار گیرد، من هم به دفاع بر می خیزم... به اعتقاد من این مرزبندی ها تقسیمات موجهی نیستند و قدرت های جهانی بعد از جنگ ها بنا به مصالح خودشان این مرزها را ترسیم كرده اند.»بعد از این مناظره بود كه برادر ما به جبهه رفت و در نهایت هم به شهادت رسید.

جهت شادی روح تمامی شهیدان صلوات

مشرق
http://www.irdc.ir